Poezenpoezië

Nu ik weer aan het leren ben te zijn in plaats van te doen en dankzij het bloggen het schrijven weer een prominentere plaats in mijn leven inneemt, kreeg ik de impuls om Writing Down The Bones (inmiddels in het Nederlands uitgekomen onder de titel Schrijven vanuit je hart) van Natalie Goldberg weer eens in te kijken. Nog voor ik er maar een letter in had gelezen, met slechts het gesloten boek in mijn hand, zat ik ineens wat woorden op papier te krabbelen die verdacht veel weg hebben van een songtekst.

Dat doet me denken aan een uitspraak van Wayne Dyer over zijn boek De kracht van verandering. Als je het alleen al bij je draagt, zul je de invloed ervan in je leven ervaren. Dat zou zo zijn dankzij de vibratie van het boek.

Een interessante gedachte waar ik me wel in kan vinden. Daarom vind ik het soms ook fijn een boek op tafel te hebben liggen zonder er in te lezen. Ik verbind me dan meer met de vibratie ervan dan wanneer het in de kast staat.

Toen ik uiteindelijk toch een stukje in het boek had gelezen, kwamen er ineens een paar haiku op papier te staan. Ze vormen natuurlijk maar een flauwe afspiegeling van die van de ware haiku-meesters. Maar ik vind ze leuk geworden. Laat maar horen als je er iets van vindt.
Tim doet het denken aan Annie M.G. Schmidt. Dat zie ik maar als een compliment.




De wekker loopt af
De plicht roept, dus sta ik op
De poes blijft liggen

Poes ligt opgerold
Zo rond als de aarde zelf
Ze spint en ze slaapt

Slapen en waken
Dat zou ik willen kunnen
De poes, die kan het

Ze ziet een vijand
Het is de poes van hiernaast
Wat een dikke staart

Word als de poezen
Zou Jezus hebben gezegd
Als hij een poes had

Poes en ik zijn moe
Ik kijk in mijn agenda
Poes sluit haar ogen

Poes droomt van muizen
Ik eet een vegaburger
Poes en ik zijn een