Kerstboodschap

Het is natuurlijk te laat voor een kerstboodschap, behalve voor mensen die een derde kerstdag vieren. Gelukkig blijft een goede kerstboodschap het hele jaar overeind.

Ik wens iedereen toe waar Peter Mayer over zingt in zijn lied 'Holy Now'. Ik ben het aan het instuderen en hoop binnenkort mijn versie ervan op YouTube te kunnen zetten. Ondertussen kun je vast genieten van de alleszins prachtige versie van Peter zelf: Holy Now

Voor wie de tekst graag wil kunnen volgen:


Holy Now – Peter Mayer

When I was a kid, each week
On Sunday, we would go to church
And pay attention to the priest
He would read the holy word
And consecrate the holy bread
And everyone would kneel and bow
Today the only difference is
Everything is holy now
Everything, everything
Everything is holy now

When I was in Sunday school
We would learn about the time
Moses split the sea in two
Jesus made the water wine
And I remember feeling sad
That miracles don’t happen still
But now I can’t keep track
‘Cause everything’s a miracle
Everything, Everything
Everything’s a miracle

Wine from water is not so small
But an even better magic trick
Is that anything is here at all
So the challenging thing becomes
Not to look for miracles
But finding where there isn’t one

When holy water was rare at best
It barely wet my fingertips
But now I have to hold my breath
Like I’m swimming in a sea of it
It used to be a world half there
Heaven’s second rate hand-me-down
But I walk it with a reverent air
‘Cause everything is holy now
Everything, everything
Everything is holy now

Read a questioning child’s face
And say it’s not a testament
That’d be very hard to say
See another new morning come
And say it’s not a sacrament
I tell you that it can’t be done

This morning, outside I stood
And saw a little red-winged bird
Shining like a burning bush
Singing like a scripture verse
It made me want to bow my head
I remember when church let out
How things have changed since then
Everything is holy now
It used to be a world half-there
Heaven’s second rate hand-me-down
But I walk it with a reverent air
‘Cause everything is holy now

Poezenpoezië

Nu ik weer aan het leren ben te zijn in plaats van te doen en dankzij het bloggen het schrijven weer een prominentere plaats in mijn leven inneemt, kreeg ik de impuls om Writing Down The Bones (inmiddels in het Nederlands uitgekomen onder de titel Schrijven vanuit je hart) van Natalie Goldberg weer eens in te kijken. Nog voor ik er maar een letter in had gelezen, met slechts het gesloten boek in mijn hand, zat ik ineens wat woorden op papier te krabbelen die verdacht veel weg hebben van een songtekst.

Dat doet me denken aan een uitspraak van Wayne Dyer over zijn boek De kracht van verandering. Als je het alleen al bij je draagt, zul je de invloed ervan in je leven ervaren. Dat zou zo zijn dankzij de vibratie van het boek.

Een interessante gedachte waar ik me wel in kan vinden. Daarom vind ik het soms ook fijn een boek op tafel te hebben liggen zonder er in te lezen. Ik verbind me dan meer met de vibratie ervan dan wanneer het in de kast staat.

Toen ik uiteindelijk toch een stukje in het boek had gelezen, kwamen er ineens een paar haiku op papier te staan. Ze vormen natuurlijk maar een flauwe afspiegeling van die van de ware haiku-meesters. Maar ik vind ze leuk geworden. Laat maar horen als je er iets van vindt.
Tim doet het denken aan Annie M.G. Schmidt. Dat zie ik maar als een compliment.




De wekker loopt af
De plicht roept, dus sta ik op
De poes blijft liggen

Poes ligt opgerold
Zo rond als de aarde zelf
Ze spint en ze slaapt

Slapen en waken
Dat zou ik willen kunnen
De poes, die kan het

Ze ziet een vijand
Het is de poes van hiernaast
Wat een dikke staart

Word als de poezen
Zou Jezus hebben gezegd
Als hij een poes had

Poes en ik zijn moe
Ik kijk in mijn agenda
Poes sluit haar ogen

Poes droomt van muizen
Ik eet een vegaburger
Poes en ik zijn een

Een universum vol

Een paar weken terug heb ik in een creatieve bui in 1 uur een stuk of tien affirmatieteksten van Abraham-Hicks op muziek gezet. Als ik liedjes bedenk zing ik ze meeestal in op een mobiele telefoon. Ik was er nog niet aan toe gekomen om ze over te zetten op mijn pc. Vandaag besloot ik daar eindelijk even een moment voor te nemen. Maar er ging iets mis tijdens het kopieren en ineens was ik alles kwijt. De liedjes op de telefoon, maar ook op de pc. Nergens meer te bekennen. Even voelde ik paniek. Daarna ging ik kloppen (EFT-methode): 'Ook al ben ik zo stom geweest alles te wissen, ik accepteer mezelf helemaal.' Ja, dat wel. Maar het bleef stom. Toch kon ik nu rustig zoeken naar een oplossing.

Ik heb zeker een uur met technoredder Theo aan de lijn gezeten. We hebben een herstelprogrammaatje uit mijn pc omhoog weten te toveren, op allerlei manieren gezocht. Niets. Aan het begin van het uur had ik eigenlijk al het gevoel dat dit verspilde energie was. Maar technoredder wist zeker dat ze nog ergens moesten zijn.

Ik heb mijn pc een dag niet gebruikt, want als ik dat wel zou doen, zou Windows stiekem van alles gaan overschrijven, en dan natuurlijk vast over mijn prachtige liedjes heen.

Na een dag bezinken werd het me duidelijk. Wat was eigenlijk winst en wat verlies? Ik kon toch kiezen hoe ik hiermee om wilde gaan? Ik kon het als een les zien: maak je backups, bid elke dag. Of als teken of... Ik besloot er een uitdaging van te maken. Ik wist toch immers dat de bron waaruit onze creativiteit voortkomt onuitputtelijk was? Als ik er twee weken geleden tien kon maken, waarom zou ik dat morgen dan niet opnieuw kunnen? Misschien zelfs wel 20? Ik had nu immers geoefend. Dan zou het alleen maar makkelijker zijn. Het was niet alsof de voorraad door mijn gebruik van die tien ineens kleiner was geworden...

Ik weet nog waar ik stond toen ik me dat bedacht. Bij de koelkast. Met een triomfantelijk gebaar trok ik de koelkast open. Ik leef in een universum van overvloed. Een koelkast vol eten. Een universum vol ideeën, songteksten en melodieën.

Lezen of links laten liggen

Sinds ik mij bewust ben geworden van mijn gewoonte om niet van leuke dingen te kunnen genieten zonder ze aan anderen door te geven, zie ik daar in het leven van alledag steeds meer bewijzen van. Nooit geweten dat ik zo vol manieren zat om al mijn energie zonder nadenken door te geven aan anderen, in plaats van ook wat te gebruiken om mezelf op te laden.

Zo realiseerde ik me vandaag dat ik telkens wanneer ik de drang voel een mooie website, ontroerend gedicht of interessante mail door te sturen dit doe omdat ik energie niet voor mezelf mag houden. Op zich lijkt er weinig kwaad in te schuilen om mooie dingen te willen delen met anderen. Ik heb het echter al gedaan voor ik er erg in heb en geef mezelf niet de kans het werkelijk ook zelf in te nemen. Zodra ik iets begin te lezen denk ik al: wie zou dit ook mooi vinden, of: dat is echt iets voor Truus of voor Piet.

Ik ga me er nu dus in oefenen voor ik op de Forward-knop druk eerst eens de betreffende schoonheid echt om me te laten inwerken. De energie innemen, zoals ik dat de laatste week ben gaan noemen. Net als een supplement met een glaasje water. En eens kijken of het me lukt om het in te nemen zonder het ook weer door te moeten geven.

Als ik dan toch de verleiding niet kan weerstaan om mijn enthousiasme over een gevonden website met de wereld te delen, zijn er gelukkig blogs. Daarin kun je naar willekeurig en hartelust alle links van de wereld opnemen. Zo'n blog is minder opdringerig dan een mailtje in je inbox, vind ik. En als je er eenmaal bent, kun je zelf beslissen of je zo'n link volgt of gewoon links laat liggen.